Ciężka sprawa.

Moi rodzice są kochani, ale…nie rozumiem ich czasem. Wiem że chcą dla nas jak najlepiej, że nas kochają, że są nadopiekuńczy, trochę staroświeccy, ale czasami swoim postępowaniem nas ranią i zagradzają drogę do szczęścia. Teraz gdy siostra ma kogoś, jest szczęśliwa, oni jacyś dziwni się  zrobili. Ona dziś płakała bo widzi że oni na coś są źli, nie chcą z nią porozmawiać…Głupia sytuacja. Jak tak dalej pójdzie to chyba ja będę musiała zareagować. W końcu ona tak jakby mi drogę toruje:) więc jakby co to musze się też postawić. Nigdy wcześniej nie mówiłam im jeśli z kimś byłam, dlaczego? – bo chcę sama swoje życie kreować, i nie chcę żeby mi ktoś ciągle mówił co robię źle a co dobrze. Chcę jednak pewnego dnia przedstawić im mojego chłopaka, w momencie gdy będę pewna że to TO. Oni chcą nas chronić, a przed tak wielkim złem mnie nie uchronili, nie byli w stanie, nie są…Gdyby o wszystkim wiedzieli to chyba by się załamali, dlatego też to co najgorsze wolę głęboko w sobie zachować. Wiem że sytuacja brata też ich trochę zmieniła i oni teraz chyba chcą nas uchronić przed czymś takim, ale widzę że ich postępowanie ma inny skutek. Ciężka sprawa…:(