Od jutra zacznie się ciężki czas dla mnie, no i rodziców. Mama idzie do szpitala, na operacje, a ja z tata będę musiała ze wszystkim sobie radzić. Gdyby nie to ze mamy gospodarstwo i masę pracy i nie musiałabym pisać pracy, byłoby to całkiem proste. W dodatku nie napawa mnie optymizmem postępowanie sporej części moich bardzo dobrych znajomych. Nie wiem co robić, za dużo się tego wszystkiego zbiera. Chciałabym szybko studia skończyć, żeby chociaż to mi już nie zabierało czasu….a jak już skończę, to będzie próba dla znajomych…nie będę już do każdego jeździć, znajdować czasu, teraz się odwrócą role. Albo ktoś mnie odwiedzi i się odezwie albo…cóż, już mnie zmęczyło ciągłe przypominanie o sobie, ciągłe zabieganie o to żeby ktoś się odezwał, dość…Pewnie się okaże że jestem sama, albo będą jakieś wyjątki, ale w końcu trzeba się z tym zmierzyć i spojrzeć prawdzie w oczy.
Nie wiem dlaczego jest tak, że czasami poznaję kogoś, kto w zastraszającym tempie zdobywa moje zaufanie, sympatie…staje mi się bliski, po czym równie szybko dostaję „kopniaka”- od życia… Tak czasami myślę, że ja chyba na nic lepszego nie zasługuje… :-((((( Czasami jest mi ciężko…niewiele mi brakuje do szczęścia, a jednak…nie mogę tego osiągnąć…DLACZEGO? Tym optymistycznym akcentem kończę na dziś…